Gili gili gili

W 1970 roku pan Graham Davies przypłynął na wyspę Gili Meno i zakochał się w jej klimacie i w ludziach. Zbudował pierwszy hostel i pomógł w rozwoju turystyki na wyspie. Zaangażował się również w budowę meczetu i szkoły dla dzieci, jak również centrum medycznego.

Ponad 40 lat później turystyka kwitnie i widać że lokalni żyją z przyjezdnych tu turystów. Spacerując po wyspie widzieliśmy że budują się kolejne chatki i możliwe że przez to niedługo zatraci swój rajski charakter. Nadal Gili Meno jest najmniej skomercjalizowaną wysepką, a gdy wejdzie się w jej głąb można zobaczyć jej trochę inne oblicze.

Tempo życia na wyspie Gili Meno udziela się nam bardzo – wstajemy wcześniej ale chce nam się też wcześniej spać. Już od dłuższego czasu jesteśmy blisko równika więc przyzwyczailiśmy się że ciemno jest już o 18 – mamy dobrą rozgrzewkę przed powrotem ;-)

Co tu robić kiedy całą wyspę można obejść w ok. 90 minut? Spacer brzegiem morza zaliczyliśmy, spacer w głąb wyspy, po wiosce również. Widzieliśmy słone jezioro,oraz przechodziliśmy obok „parku” ptaków który jednak zupełnie nas nie zachęcił do odwiedzenia.

Zdecydowanie ciekawą atrakcją (oprócz leżenia do góry brzuchem) jest tu snorkeling. Już jakieś 10 metrów od brzegu zaczyna się rafa i można dojrzeć kolorowe rybki, a im dalej tym ciekawiej. Widzieliśmy kilka żółwi, kolorową rafę i wspaniałe ławice ryb. Są dość silne prądy więc trzeba się czasem namachać płetwami, ale naprawdę warto! Czuliśmy się troszeczkę jak w oceanarium które odwiedziliśmy w Singapurze:)

co ciekawe, kiedy płynęliśmy za żółwiem czyli już dość daleko od brzegu co jakiś czas czuliśmy lekkie ukłucia na ciele. Dopiero jak dokładniej popatrzyliśmy wokół siebie dostrzegliśmy plankton (czyli również małe meduzy) na który wcześniej zupełnie nie zwróciliśmy uwagi – kto by patrzył na coś małego, przeźroczystego jak w oddali wielki żółw :) na szczęście osa morska to to nie była więc żyjemy..HADIP!:)